Eddy Merckx is zijn profcarrière begonnen bij Solo- Superia. In deze Belgische ploeg was hij teamgenoot van Rik van Looy. Na 1 jaar vertrekt Merckx bij de ploeg om meer voor zijn eigen kansen te kunnen gaan.
Hij stapt in 1966 over naar de Peugeot-BP wielerploeg. In zijn eerste jaar wint hij zijn eerste van wat later zou blijken zeven Milaan-San Remo’s. Het tweede jaar verloopt nog succesvoller voor de dan 22-jarige Merckx. Met wederom een overwinning in Milaan-San Remo, Gent-Wevelgem, de Waalse Pijl, twee etappes in de Ronde van Italië 1967 en wereldkampioen in Heerlen.
In 1968 rijdt hij voor de Italiaanse ploeg Faema. In het shirt van deze wielerploeg wordt hij de eerste Belgische winnaar van de Ronde Italië. Het is het begin van nog veel eindzeges in de grote rondes. In zijn periode bij Faema 2x de Giro en 2x de Tour de France.
De meeste successen behaalt Merckx bij “zijn” Molteni-ploeg. Nadat Faema ophoudt te bestaan, stapt hij met andere ploeggenoten en leiding over naar Molteni. De Molteni-formatie staat volledig in zijn dienst en er ontstaat een geoliede machine. Zijn honger naar overwinningen levert hem de bijnaam de Kanibaal op.
In de blauw-witte trui van Fiat France probeert Merckx zijn indrukwekkende carrière nog te verlengen. Ondanks dat hij nog wel top-10 plaatsen behaalt in de klassiekers is de dominantie weg. Merckx is Merckx niet meer. Ook door lichamelijke aandoeningen behaalt hij niet meer zijn niveau.
In 1978 gaat hij rijden bij het speciaal voor hem opgerichte wielerteam C&A. Hij zal het seizoen echter niet afmaken en besluit na de Omloop van het Waasland te stoppen. Lichamelijk en mentaal is Merckx op.